اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع)

برای مشاهده ی اشعار به ادامه مطلب مراجعه نمایید...

همین که دو تایی به میدان رسیدند

روی دست خورشید،شش ماه دیدند

به والله کارش علی اکبری بود

اگر چه علی اصغرش آفریدند

اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) - علی رضا لک

تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد

هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی خواست ، فرات

یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد ؟

با دو انگشت هم این حنجره میشد پاره

چه نیازی به سه شعبه است که تا پر برسد

خوب شد عرش همه نور گلو را برداشت

حیف خون نیست بر این خاک ستمگر برسد ؟

خون حیدر به رگش ، در تب و تاب است ولی

بگذارید به سن علی اکبر برسد

دفن شد تا بدنش نعل نبیند اما

دست یک نیزه برآن حلق مطهر برسد

شعله ور میشود این داغ دوباره وقتی

شیر در سینه بی کودک مادر برسد

.... زیر خورشید نشسته ، به خودش میگوید

تیر نگذاشت که آن جمله به آخر برسد

علی رضا لک

*******************

اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) - رحمان نوازنی

یک پر نه ،دو پر نه !سهم تو تیر سه پر شده

سهم تو از بقیه کمی بیشتر شده

تیری که از سه جای گلویت دریده است

بیرون کشیدنش چه قدر درد سر شده

لشگر نگفت حرمله پیش پدر نزن

شش ماه بیش نیست که آقا پدر شده

آن قدر بی هوا سر تو ذبح تیر شد

که تازه دست خونی من با خبر شده

یک نیزه دست حرمله هم خواب دیده بود:

تا شام و کوفه با سر تو همسفر شده

دیگر گلوت نیزه نشینی نمی کند

از بسکه رشته رشته و زیر و زبر شده

.....حالا چگونه خیمه روم با چه کودکی

با کودکی که ذبح عظیم پدر شده؟

رحمان نوازنی

 *******************

اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) – حسن لطفی

 دیدنت در همه ی راه معما شده است

تو کجا نیزه کجا وای چه با ما شده است؟

دیدنت سخت ولی سخت تر از آن این است

باز هم حرمله سر گرم تماشا شده است

باورم نیست که بالای سرم می خندی

دل من سوخته تر از دل لیلا شده است

ساربانی که نگین پدرت را دارد

چند روزی است در این قافله پیدا شده است

حجم تیری که علمدار زمین گیرش شد

باورم نیست که در حنجره ات جا شده است

کاش آرام رود قافله تا راه روی

بعد من نوبت لالایی زهرا شده است

کاش آرام رود تا که نیفتی از نی

ولی افسوس سر رأس تو دعوا شده است

نیزه داری که تو را می برد این را می گفت

باز هم زخم گلوی پسرت وا شده است

حسن لطفی

******************

اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) – احمد علوی

خدا به ماه زمین خورده آسمان بدهد

دلی به وسعت دریای بی کران بدهد

امام عشق، علَم را به دست ساقی داد

که مرد را به تمام جهان نشان بدهد

چه می شود که به باد و به ابرها و به خاک

به سنگ های زبان بسته هم زبان بدهد

که باد نوحه بخواند، که ابر گریه کند

که خاک اقامه بگوید، که سنگ اذان بدهد

و یا به کودک لب تشنه روی دست پدر

هزار سفره ی رنگین تر از کمان بدهد

رباب از نفس افتاده جبرئیل کجاست

که گاه گاهی گهواره را تکان بدهد

چه عاشقانه و زیبا خدا مقدّر کرد

که روی دست پدر ایستاده جان بدهد

هزار نکته ی شیرین تر از عسل باقی ست

اگر عطش بگذارد؛ اگر امان بدهد

احمد علوی

********************

اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) – جواد حیدری

این ناله ی شکسته ی یک خسته مادر است

بی شیر بودنم به خدا مرگ آور است

آن مادری که شیر ندارد دهد به طفل

خجلت زده غریب و پریشان و مضطر است

از دخترم سکینه شنیدم چه ها شده

رویت خضاب گشته ز خونِ کبوتر است

مهلت بده دوباره گلم را بغل کنم

من مادرم که سینه ی من مهد اصغر است

یا که ببند چشم علی یا که صبر کن

چشمش هنوز در پی بیچاره مادر است

با من مگو که تیر به حلق علی زدند

بر حنجرش نشانه ی تیزیِ خنجر است

سنگ لحد نچیده به رویش مریز خاک

تازه بخواب رفته گل من که پرپر است

داغش عظیم اگرچه خودش شیر خواره بود

این داغ سخت با همه غمها برابر است

جواد حیدری

*******************

اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) – جعفر رسول زاده

تو مثل آن گل سرخی که تازه وا شده است

وَ غنچه غنچه در این دشت رو نما شده است

تو اولین قدم سبزه روی دشت بهار

تو مثل طفل نسیمی که تازه پا شده است

هنوز چشم نجیبت شبیه باران ست

که با ترنم هر قطره هم نوا شده است

تو آن لطیفه ی صبحی که از سحر ، خورشید

به غمزه غمزه ی ناز تو آشنا شده است

دوباره خنده بزن غنچه ام که دل تنگم

لب شکر شکن تو چه دلربا شده است

تو را چگونه شقایق رقیب خود نکند

که داغ عشق، به درد تو مبتلا شده است

تو روی دست منی تا به عرش می برمت

که فصل سبز ملاقات با خدا شده است

فرات بر دو لب تشنه ی تو می سوزد

مگر برای تو این دشت کربلا شده است

دعای کوچک من در قنوت عشق تویی

که کائنات پر از ذکر ربّنا شده است

جعفر رسول زاده

********************

اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) – نادر حسینی

گلوی تو چه گلویی که نیزه دان شده است

و نیزه زیر گلوی تو ارغوان شده است

به سن وسال و قیافه و زور بازو نیست

بزرگ مرد همین ایل و خاندان شده است

عطش برای شما چه بهانه خوبی است

و گرنه آب برای تو نیمه جان شده است

تو دست خالی و دشمن سه شعبه آورده است

چقدر حرمله پیش تو ناتوان شده است

به پای خاست ، رجز خواند و قصد میدان کرد

چه کودکی که به شش ماهگی جوان شده است

و لابه لای نگاهش غم پدر پیداست

تمام دغدغه اش چوب خیزران شده است

و گشت خون تو تا هفت آسمان جاری

زمین چقدر در اینجا چو آسمان شده است

تمام دغدغه ام شرح تلخ این قصه است

گلوی تو چه گلویی که نیزه دان شده است

نادر حسینی

*******************

اشعار شب هفتم محرم– روضه حضرت علی اصغر(ع) احسان محسنی فرد

ششماهه‌ بود و رنگ‌ جمالش‌ پریده‌ بود

از هوش‌ رفته‌ یا که‌ به‌ ناز آرمیده‌ بود

چشمان‌ خود گشود و ز گهواره‌ زد برون‌

هل‌ من‌ معین‌ غربت‌ بابا شنیده‌ بود

او محسن‌ است‌ یا که‌ از او در نیابت‌ است‌

خاکستری‌ که‌ حاصل‌ عمر شهیده‌ بود

لب‌ تشنه‌ بود از عطش‌ غربت‌ پدر

آمد ولی‌ به‌ جان‌ ، غم‌ بابا خریده‌ بود

یک‌ لحظه‌ هم‌ درنگ‌ نکرد خصم‌ خیره‌ سر

انگار تا به‌ حال‌ سپیدی‌ ندیده‌ بود

تیر سه‌ شعبه‌ای‌ که‌ زد از جنس‌ میخ‌ در

از گوش‌ تا به‌ گوش‌ علی‌ را دریده‌ بود

باور نداشتند، علی‌، دست‌ و پا زند

هجم‌ سه‌ شعبه‌ چون‌ نفسش‌ را بریده‌ بود

آیا شتاب‌ تیر کمک‌ کرد یا حسین‌

خود تیر را ز حنجره‌ بیرون‌ کشیده‌ بود

احسان‌ محسنی‌فر

******************

اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) مصطفی متولی

شعاع آه مرا ضرب در عذاب کنید

محیط درد گلوی مرا حساب کنید

از التهاب لب من گدازه میریزد

برای کشتن آتش فشان شتاب کنید

حسین آمده تا آبروی آب شود

بجای هلهله فکری به حال آب کنید

میان جمع شما یک نفر مسلمان نیست ؟

کجاست غیرتتان ، های ، انقلاب کنید

به پیرمرد جوان مرده که نمیخندند

حیا کنید ، از این ظلم اجتناب کنید

مرا که بالش دست رقیه میخواباند

نمیشود که به تیر سه شعبه خواب کنید ؟

به سعی هاجر و سوز گلوی اسماعیل

سراب حلق مرا زمزم رباب کنید

نزاع غنچه و فولاد آخرش پیداست

سه شعبه را که نشد ، نیزه را مجاب کنید

مصطفی متولی

******************

اشعار شب هفتم محرم  – روضه حضرت علی اصغر(ع) – علی اکبر لطیفیان

آنقدر توان در بدن مختصرت نیست

آنقدر که حال زدن بال و پرت نیست

بر شانه بینداز خودت را که نیفتی

حالا که توانایی از این بیشترت نیست

فرمود: حسینم، به خدا مسخره کردند

گفتند:مگر صاحب کوثر پدرت نیست

گفتی که مکِش منت این حرمله ها را

حیف از تو و دریای غرور پسرت نیست

حالا که مرا می بری از شیر بگیری

یک لحظه ببین مادر من پشت سرت نیست؟

تو مثل علی اکبری و جذب خدایی

آنقدر که از دور و برت هم خبری نیست

آنقدر در آن لحظه سرت گرم خدا بود

که هیج خبر دار نگشتی که سرت نیست

این بار نگه دار سرت را که نیفتد

حالا که توانایی از این بیشترت نیست

علی اکبر لطیفیان

**

برگرفته از وبلاگ تیشه های اشک